Bas in Basse deel II

Zondag 17-4 zijn we vroeg opgestaan en hebben we Ousman opgehaald en Ndey, die meeging naar Banjul waar haar zoon woont. Bij JanjanBurrey (Georgetown) met een pontje dat in Gorinchem is gemaakt de Gambia Rivier over gestoken. Bij de pont is een oud slavenhuis waar slaven werden verzameld voor transport over zee. Nu rijden we langs de noordzijde van de rivier op weg naar Njau, waar Manon met de vrouwengroep samenwerkt. De gemeenschapsruimte daar bezocht en een deel van de leesbrilletjes afgegeven. Na een uurtje gingen we weer op weg naar Barra, waar de pont is over de Gambia rivier terug naar Banjul. Al snel waren we bij de rij wachtende auto’s waar we aansloten, ver voor de pont. Maar Manon heeft zeer speciale contacten met de havenmeester. Na één telefoontje werden we uit de rij gehaald en mochten we doorrijden tot voorbij de poort. Hele fijne contacten heeft Manon in Gambia… Op het ferry terrein was de rij wachtende auto’s nog lang genoeg. Ik ben bij de afvaart van de pont gaan kijken hoe het er aan toe ging. Wat een massa mensen met allerlei spullen bij zich, zoals ledikanten, stenen, geiten, geluidsinstallatie, levende kippen in een plastic boodschappentasje, koeien en te veel op te noemen. Op een gegeven ogenblik werd de poort open gezet en een menigte mensen rende naar de pont, het leek wel de marathon van Banjul. De volgende pont kwam er aan en Ousman en ik gingen alvast aan boord. Ik heb met grote ogen naar het laden van de pont staan kijken. Maar….ohjee….Manon paste net niet op de pont en ze mocht voor in de rij op de volgende pont weer wachten. Wij heel snel weer van de pont af, voordat we mee moesten naar de overkant. Het weer was gelukkig geweldig; 27 graden en een windje uit zee; ik ben wel lekker bijgekleurd. Dan maar weer lekker over het hekje leunend, kijken naar de houten piroques, die af en aan varen met mensen en weer allerlei spullen. Levensgevaarlijke manoeuvres werden er uitgevoerd ons om de mensen op het strand te krijgen. En dan te bedenken dat geen enkele Gambiaan kan zwemmen. Kinderen verkopen hier ook allerlei etenswaren; kokosnoten, chashews, bananen, drinken enz. Heerlijk om naar dat hele gedoe te kijken. Na vijf uur wachten waren we eindelijk aan de beurt om de pont op te rijden. Bij het aanleggen van de pont stonden er drie man verschillende aanwijzingen te geven. Uiteindelijk is het wel gelukt om aan te leggen. Alles begint weer opnieuw, het lossen en laden en uiteindelijk ook weer die marathon. Daarna een mooi vaartochtje over de monding van de Gambia rivier met een aardig windje uit zee, wat resulteerde in hevig wiebelende hoog opgeladen busjes. Om 8 uur waren we thuis en Beppie en Milko hadden een heerlijke maaltijd voor ons bereid.
Maandag 18-4 hadden we een rustdagje ingelast en zijn we naar een slangenfarm geweest. Daar hebben we een uitleg gekregen over de slangen die in Gambia voorkomen en een flinke slang werd om mijn nek gehangen. Na de slangenfarm zijn we naar het strand gegaan, waar we heerlijk gezwommen hebben en onder een afdakje een lekkere lunch genoten. ’s Avonds hebben we, de ieder wel bekende, rommeltjes rijst gegeten.
Een weekend om nooit te vergeten!

De rest van de week zijn we heel druk bezig geweest met het project van Manon; women empowerment. Vergaderd en rapporten geschreven en de groep in Yundum bezocht. De groep die kralen rijgt is naar mij vernoemd (de Bas groep).

En vandaag ben ik jarig met ballonnen en taart en door de watchman toegezongen.

Groeten van een verse 66 jarige!