Verslag van Bas in Basse

Vrijdag 15-4 zijn we naar de tweede grote stad van Gambia geweest. Deze stad ligt ongeveer 300 km landinwaarts.
Maar eerst iets over Gambia; het land ligt langs de Gambia rivier en is niet breder dan 15 mile aan weerskanten van de rivier. Het grenst rondom aan Senegal. Gambia is een Engelse kolonie geweest en in 1970 is het onafhankelijke republiek geworden. Er lopen twee asfaltwegen door het land, van de kust naar het binnenland. Eén aan de noordkant van de rivier en één aan de zuidkant. De overige wegen zijn zand/klei wegen vol met gaten en bulten.
Vroeg in de morgen hebben we eerst Ousman opgehaald, hij is de secretaris van de stichting (FHAG) in Gambia en werkt op het ministerie van onderwijs. Op een uur rijden van de kust ligt een tuin van de stichting, waar een nieuwe waterput is geïnstalleerd, die niet volledig naar verwachting werkt. Wij konden het probleem daar niet oplossen. Vervolgens zijn we verder het binnenland ingereden. Op een gegeven moment kwamen we op een stuk weg dat aangelegd wordt op dit moment door de Nederlandse aannemer Balast Nedam, met subsidie van de Europese unie. Vanuit het oog van een ex-wegenbouwer ligt deze weg er vreselijk mooi bij. Ik werd er zelfs een beetje chauvinistisch van. Eindelijk een echt mooie weg in Afrika… Onderweg nog een flinke bermbrand gezien. Na twee uur genieten op een Hollandse weg werden we over een tijdelijke weg geleid die langs de nieuw aan te leggen weg lag. De snelheid was nu op deze hobbeldebobbel weg eruit en na nog eens twee uur stof happen kwamen we aan in Bakadagy, bij een kliniek van de stichting. Daar hebben we de nieuwe personeelsruimtes bekeken. Daar heb ik mijn eerste Gambiaanse maaltijd gekregen. Het was een bak met cous en wat saus eroverheen. Ik kreeg een lepel in m’n handen geduwd en de rest van het gezelschap, inclusief Manon, aten met hun rechterhand uit de bak. Bestek gebruiken ze in Gambia eigenlijk niet. Toen was Basse nog een half uurtje rijden. Om half vier kwamen we aan bij MSK (Mowdou S. Kamara), hij is de vicevoorzitter van de stichting en zijn vrouw Ndey. Daar hebben we een heerlijke lunch gekregen; salade met vis. Na de lunch werd thee gebrouwen en gedronken. Thee (attaya) drinken is een heel ritueel in Gambia. Het duurt wel een half uur voordat de thee na veel overgieten klaar is. Het is een soort bezigheidstherapie voor de mannen volgens mij. Na de thee gingen we naar het MRC (medical research centre) waar MSK voor ons met veel moeite een kamer had geritseld. Een slaapkamer met een mooie badkamer, keuken met magnetron en airco. Na een heerlijk douche en een slaapje was het tijd voor een biertje bij Chukes een Nigeriaan met veel praatjes. Gambia is een moslimland en in het binnenland zijn er weinig gelegenheden waar alcohol wordt verkocht. ’s Avonds bij MSK op de compound gegeten en aan de kinderen daar ballonen uitgedeeld. Later op de avond skyped Manon met Kim want die was jarig met een tiental kinderen om haar heen. Joost trok gekke bekken naar ze en dat was lachen geblazen.
Zaterdag stond een naming ceremony in Bakadagy op het programma. De ambulance chauffeur was precies een week daarvoor voor de derde keer vader geworden. Hij had nu vast werk en kon nu eindelijk de naamgevingsdag van alle drie zijn kinderen vieren. Het feest begon op de binnenplaats waar heel veel mensen uit het dorp aanwezig waren. De mannen (en Manon) gingen naar het huis van de imam waar het protocol begon. Na een uur was dit afgelopen en liepen we door het dorp terug naar de binnenplaats voorop gegaan door een man met een kora, een soort gitaar. Op het feest werden drie geiten de keel doorgesneden (niet verdoofd….) en er zaten veel vrouwen in kleurige kledij. Manon en ik waren de enige blanken, maar de vader was zeer trots dat wij er waren en moesten met de baby op de foto. Om een uur of drie gingen we weer terug naar Basse met een achterpoot van een van de geslachte geiten. Die poot hebben we laten roosteren en ’s avonds opgegeten. Na het middagslaapje zijn we met Fatou, de dochter van MSK de stad ingegaan. Basse is één grote en stoffige markt. Elk plekje langs de weg is bezet door een bewoner die op een tafeltje of kleedje iets te verkopen heeft. Tientallen vrouwen verkochten vandaag mango’s; het is nu mangotijd. Manon manoeuvreert handig door de straatjes heen, tussen de ezelwagens door, de gaten in de weg ontwijkend. Ik stond doodsangsten uit.
Dit voor nu even, de rest schrijf ik morgen.
Groeten van Bas!